WERKWEEK

Het geratel van rolkoffers klinkt aan de achterkant van de school. Het is vijf voor zeven.

‘Breng jij me morgen weg?’ vroeg Milan gister.

‘Als jij dat wil’ antwoord ik.

Iets in mij is gevleid dat hij dat wil. Iets anders in mij denkt dat het wel heel vroeg is. Ik zie dat Milan twijfelt. Hij gaat appen. Naar zijn vrienden. Om te vragen of zijn vrienden ook worden weggebracht door hun ouders.

‘Misschien rijd ik wel mee met iemand’ zegt hij dan vanaf de bank.

We besluiten nog even niks. Milan zit op de bank en pakt zijn koffer. Het lijstje met werkweek benodigdheden ligt naast hem. Hij streept af wat al in de koffer zit.

‘Hebben we een zaklantaren?’ vraagt hij. Ik realiseer me dat ik die waarschijnlijk bij de Grote Zomerse Herschikking van de Zolderkamer heb weggedaan. Net als het paar oude schoenen dat ook op zijn lijstje staat. Oude schoenen en zaklantarens hadden we niet meer nodig. Behalve op werkweek. Nu dus. Uiteindelijk gaat de koffer dicht zonder zaklantaren en zonder oude schoenen. Ze hadden er ook niet meer bijgepast. De helft van zijn koffer is gevuld met makkelijk te bereiden maaltijden zoals noodles, knakworsten en worstenbroodjes, twee dagen eerder met zorg uitgekozen door hem en zijn vriend Kim. Ze moeten zelf koken in het huisje in de Ardennen.

Milan zet zijn fiets neer bij de bejaardenflat om de hoek. Wanneer hij vrijdag terugkomt is de fietsenstalling waarschijnlijk al dicht. Hij denkt vooruit.

Hoe anders is dat met zijn broer. David vertrekt vandaag naar Praag op werkweek. Zijn paklijstje was wat minder dwingend. Geen oude schoenen en zaklantaren. Er stonden twee zaken op die hij in ieder geval wel mee moest nemen, zijn identiteitsbewijs en zijn zorgpas. Hij is dit jaar al twee keer, los van mij, naar het buitenland geweest, naar Zwitserland in maart en in juli naar Barcelona. Beiden keren moest hij op het allerlaatste moment een nieuwe ID aanvragen. Omdat hij regelmatig zijn portemonnee kwijt raakt. Drie keer dit jaar. Maar nu heeft hij zijn ID nog. Die zat niet in zijn portemonnee toen hij deze op de eerste dag in Barcelona verloor. Zijn zorgpasje zat er wel in. Daar kwamen we gister achter. Of eigenlijk kwam ik daar gister achter. Ik bel hem. En voor de derde keer dit jaar steek ik de ‘verantwoordelijkheidspreek’ af, wetende dat deze oplost als aceton in de strakblauwe lucht zodra ik de woorden uitspreek.

‘Aan vrijheid zitten twee kanten’ zeg ik hem ‘verantwoordelijkheid is daar een van’. Ik hoor hem zuchten aan de andere kant van de lijn.

‘Je rolt met je ogen’ zeg ik ‘ik kan het hiervandaan zien’.

‘Nee mam, je hebt gelijk…’ en weer belooft hij beterschap. Weer is dit de laatste keer. Echt….

Hij zal vertrekken zonder pasje. Nog een reden om te hopen dat hij hem niet nodig zal hebben.

Terwijl Milan ongeduldig zit te wachten tot ik klaar ben om te vertrekken gaat David nog even piano spelen. Ik vraag hem nog waarom de gaatjestang uit de gereedschapskist in mijn bed lag gister.

‘Ik moest een ijzerdraadje doorknippen’ zegt hij. Oneigenlijk gebruik van gereedschap is geen goed onderwerp bij een afscheid, deze laat ik maar even gaan. Ik geef hem een knuffel en een zoen en wens hem een goede reis. Als Milan en ik wegfietsen klinken wat zachte akkoorden door het open raam. David heeft geen haast. Nooit.

‘Je mag nu wel weg’ zegt Milan ‘daar is mijn mentor, dit is een goed moment’.

‘Een goed momentor’ zeg ik. Milan grinnikt. Hij kan een slechte woordgrap wel waarderen. Ik wil hem een zoen op zijn wang geven maar hij draait zijn hoofd weg.

‘Zal ik huilend achter de bus aanrennen?’ vraag ik. De twee vriendinnen die bij hem staan lachen. Hen lijkt dat wel een leuk idee. Milan weet beter.

‘Ga nou maar’ zegt hij.

Ik fiets weg. Als ik achterom kijk zie ik hoe hij staat te geiten met zijn vriendinnen. Er is geen reden voor dramatische scenes, moeders komen altijd terug.