De wereld lijkt zijn best niet meer te doen

Op een ochtend zoals deze

De straten blijven vochtig

De lucht lijkt van geen nuance

Meer te weten

In het uitgestrekte grijs

En zelfs de bladeren,

Hun groen allang vergeten,

Laten zich, deemoediger dan anders,

Verslagen van de takken vallen

De ruiten van de lunchroom

Zijn gebarsten en geplakt

Met schilderstape,

al bruinend aan de randen

Niets lijkt er zin meer in te hebben

Niets draagt nog vrolijkheid of kleur

Niets dat lacht of zingt of huppelt

De wereld knarst zijn tanden

En stelt zichzelf, en mij

op deze troosteloze ochtend

Verschrikkelijk teleur