Er rust een vloek op het pand op nummer 2 in mijn steeg. Dat kan niet anders. Ik woon hier nu 7 jaar en heb alles wat daar ooit enthousiast begon, in een moordend tempo zien falen. Toen ik hier kwam wonen zat er een bordeel. Dat was ook een van de redenen waarom mijn makelaar hoofdschuddend probeerde mij destijds van de koop af te houden. Toen het pand in 2008 afbrandde vertrok het bordeel naar de overkant van het Spaarne. Het weer opgebouwde pand stond korte tijd leeg en werd toen verhuurd aan een echtpaar (woonetage) en een kinderkapper (winkelruimte op BG). Het koppel begon elkaar al snel de tent uit te slaan. Hij kickbokste er lustig op los en zijn vrouw verdedigde zich op tamelijk adequate wijze want ook zij was kickbokster. De hoekige pittbull terrier bemoeide er zich niet tegen aan, die keek wel uit. Het duurde niet lang voordat het koppel besloot uit elkaar te gaan. De verhuizing ging vlot: de man smeet gewoon de hele huishouding plus hond het raam uit en weg waren ze. Intussen ging het niet zo goed met de kinderkapper. De zaak die zo vrolijk was begonnen met taart voor iedereen, ballonnen en slingers in de steeg, was al snel aan verdroeving onderhevig. De kinderen bleven weg, de jonge kapsters zag je per dag apathischer worden achter de enorme pot met gekleurde lolly’s en de vrolijk beschilderde berenstoeltjes. Ze hebben er anderhalf jaar gezeten, ik heb er vier keer een klant gezien. In een poging mijn goede wil te tonen heb ik geprobeerd mijn kinderen er heen te krijgen maar zij wilde nog liever dood gevonden worden dan in een vrolijk gekleurd berenstoeltje. Dus dat was dat, exit kinderkapper.

Het pand stond weer even leeg. Intussen was ook de sexshop op nummer 4 verdwenen en daarvoor in de plaats kwam een yogatempel. Toen zich vorig jaar een frans koppel aandiende voor de koop van het hele pand op nummer 2 haalden wij opgelucht adem. Dit was goed nieuws. Het koppel zou een kookstudio beginnen. Een veelbelovend vooruitzicht; Fransen, koken. Ik had visioenen van dampende kant en klare maaltijden die op mij stonden te wachten bij de buren op de dagen dat ik geen zin zou hebben om te koken. Bourgondische slemppartijen met Jacques Brel luid over de speakers nadat het koken was gedaan. De beste wijnen, de heerlijkste cognacs, rechtstreeks uit het land van herkomst. En natuurlijk hele avonden in een clubfauteuil Frans kouten met de buren. De steeg ging er met sprongen op vooruit, dat kon niet anders. Helaas was de werkelijkheid anders. De studio werd verbouwd en de inrichting was simpel, om niet te zeggen bloedsaai. Geen clubfauteuil en al helemaal geen Brel. Ik begon mij zorgen te maken en ging eens even buurten . In het gesprek met de nieuwe buurman, een wat magere man van een jaar of 40, bleek het woord bourgondisch niet in het woordenboek voor te komen. De kookstudio was Arjuvedisch. In het kort komt het er op neer dat alles wat eten lekker of sappig maakt, in de Arjuvedische keuken wordt onttrokken aan het voedsel. Wat overblijft is verdriet in een weckfles. Toen de keuken werd ingericht zag ik potten met droge bonen, ontsapte citrusvruchten en kiwi’s en iets wat op zaagsel leek. Ik probeerde nog enige opgewektheid te veinzen tegenover de voisin maar het kostte mij grote moeite om mijn teleurstelling te verbergen. Ook zij hebben het niet gered. Twee maanden geleden werd er wederom een bord “Te Koop” op de gevel bevestigd. De Franse buren heb ik niet meer gezien sindsdien. Ik belde een aantal malen bij ze aan omdat er door de postbode voor hen een zakje klontvormend kattengrit ( maar het kunnen ook peulvruchten zijn) bij mij was achtergelaten. Dat zakje ligt nu al twee maanden op mijn halkastje op ze te wachten. Maar de twee lijken van de aardbodem verdwenen. Ontsapt en opgedroogd. Dus : http://www.funda.nl/koop/haarlem/huis-48613311-turfsteeg-2-2a/.