Ik heb begrepen dat er zoiets bestaat als een bucketlist- een lijst waarop dingen staan die je nog wil doen ‘before you’re going to kick the bucket’. Nu het jeugdige gevoel van onsterfelijkheid langzaamaan plaats begint te maken voor een gevoel van ‘shit, laat ik eens iets gaan doen’, dient ook die bucketlist zich aan. Gelukkig is het aantal dingen dat ik perse nog wil doen voor mijn onafwendbaar verscheiden, te overzien.

De lijst met dingen die ik niet hoef te doen is aanzienlijk veel langer: ik hoef niet te bungee jumpen, ik hoef niet uit een vliegtuig te springen, ik hoef geen voetreis naar Spanje te maken, Chinees, Japans of Arabisch te leren, ik hoef geen meelwormen te eten, tussen dolfijnen te zwemmen, geen marathon te lopen, zelfs geen halve of een Maya-tempel te bezoeken.

Ik hoef niet zo heel veel van mezelf; ik wil graag Zweeds leren en ik wil leren Tango dansen. Punt. Als ik er even voor zou gaan zitten zou mijn lijst waarschijnlijk wel uitgebreid worden maar haalbaarheid vind ik voor een bucketlist een aantrekkelijke eigenschap. Want stel- je maakt een eindeloze bucketlist met moeilijk te realiseren doelen en dan blijkt dat je nog maar een paar maanden te leven hebt, dan sterf je gestresst. En dat wil je niet. Ik zet dus een beperkt aantal haalbare doelen op mijn lijstje en als ik die gehaald heb en ik ben er nog, dan maak ik gewoon een nieuw lijstje.

Dus: Zweeds en Tango. Ik ben begonnen met Tango. Dat lijkt misschien wat laf en weinig ambitieus maar neem van mij aan dat dansen voor mij een ‘dingetje’ is dat vergelijkbaar is met bungee jumpen voor een ander.

Vorig jaar september meldde ik mij schoorvoetend op mijn hakken voor mijn eerste les. Al snel leerde ik dat de belangrijkste kwaliteit voor een tango-dansende vrouw ‘volgen’ is. De leider (lees man) bepaalt welke kant hij je op wil trekken, waar hij een draaitje wil maken, hij je over zijn been wil laten stappen, een kruispasje wil laten huppelen etc.etc. Als vrouw ga je daar niet over, zoveel werd mij al snel duidelijk. Anticiperen is een no go. Alvast een draai inzetten omdat je vermoedt dat dat de kant is die je partner op wil, wordt onmiddellijk afgestraft.

‘Volgen!!’ zegt de leider terwijl hij bestraffend (de streber) of geamuseerd (de hobbyist) naar je kijkt.

Ik zette mijn Ziggy even uit en ik concentreerde mij op het volgen. En dat ging boven verwachting goed. Als snel zwierde ik over de houten vloer van de oude kapel en soms leek hetgeen wij deden zowaar even op dansen. Ik verheugde mij op het plaatsen van het vinkje op mijn lijst en ging alvast voorzichtig op zoek naar een leraar Zweeds.

Dat bleek te vroeg. Na een paar weken enorm onder de indruk van mijn onvermoede talenten te hebben verkeerd werd ik ruw terugge-ochood in de werkelijkheid. Ik heb, zo bleek, een afwijking die voor het dansen van de Tango funest is- : ik leun achterover. En niet een beetje. Het is eigenlijk, getuige de reacties van mijn leraren, een wonder dat ik überhaupt nog normaal kan bewegen, mijn ene been voor het andere kan krijgen- zozeer is mijn houding verstoord. Mijn dansleraren doen wat ze kunnen om mij te corrigeren. Ombeurten trekken zij mijn heupen naar achter terwijl ze zeggen ‘stick your ass out’. Ze duwen met een priemende vinger op mijn borstbeen, duwen mijn bovenlijf richting danspartner en dreigen de volgende keer met een ballon te komen die ik dan tussen mijzelf en mijn partner hoog zal moeten houden. Begrijp me niet verkeerd, Charlotte en Laurent, mijn dansleraren, zijn enorm leuke types. Maar met een duidelijk doel en doorzettingsvermogen. Ik moet rechtop. wat daar ook voor nodig is. Dus: terwijl anderen al wormen etend uit een vliegtuig springen maak ik op mijn hakken rondjes in een oude kapel terwijl ik probeer een ballon te verklemmen tussen mij en mijn danspartner. Het is te hopen dat ik nog even meega. Anders wordt het wel een heel karig bucket resultaat.