Soms, meestal wanneer het weer omslaat, vraag ik mijn zonen ” Zullen we verhuizen? Weg van hier, naar een land waar de seizoenen niet zo van elkaar verschillen, ergens waar het warmer is, waar de dagen langer lijken en het tempo trager”.

Dan kijken ze me aan, halen hun wenkbrauwen op en zeggen  “Nee hoor”.

Het is ook maar een proefballonnetje dat ik oplaat. Een lafhartig proefballonnetje dat daalt zodra de woorden “nee hoor” zijn uitgesproken. Mijn plan is nooit doortimmerd. Het is meer een soort van resultante van een stroom maalgedachten die beginnen met “Wat nou als ik alles achterlaat en opnieuw begin in enig ander land?” Dan koop ik een huisje waarvan ik een gedeelte verhuur, ik leg een tuin aan met fruitbomen en ik neem een geit. De kinderen en ik leren dan de taal van het land waar wij neerstrijken, Frans, of Italiaans en we leven een rustig bestaan. Wijn met de buren op een laat tijdstip en ’s ochtends de geit melken. Overdag zal ik schrijven en peren plukken.

“Nee hoor”.

Vanmorgen sprak ik een kennis die verder is gegaan dan een proefballonnetje. Zij gaat met haar drie kinderen naar Zuid-Amerika, op bezoek bij inheemse indianen stammen. Acht maanden lang. Met zijn vieren, een moeder en haar drie jonge kinderen, dwars door de oerwouden in Zuid-Amerika. Donderdag gaat zij weg, vanochtend dronk zij in alle rust koffie met een vriendin in Mogador aan de Botermarkt.

Zij vertelde me van haar reis en ik viel stil. Niets geit en peren plukken en”nee hoor”. Zij gaat alles achterlaten en vertrekken, het werkelijke avontuur tegemoet. Een avontuur dat haar en haar kinderen zullen vormen. Ik probeerde de vraag te onderdrukken maar mijn nieuwsgierigheid won het.

“Hoe zit het met de leerplicht?” Ik vroeg het echt. Voor me stond een vrouw, dapperder dan ik ooit zal zijn, en ik vroeg naar verplichtingen.

“Ik heb me uit laten schrijven uit Nederland, dan vervalt die plicht”.

Uit laten schrijven uit Nederland… Ik vind het een grootse daad. Weten wat je hebt en dan kiezen voor iets wat je niet weet.

Even later sta ik mijn twee lattes af te rekenen. Maartje, zo heet ze, is al verdwenen. Ik laat mijn kaartje afstempelen: bij tien stempels krijg ik een gratis koffie. Alles wat ik doe lijkt plotseling burgerlijk en truttig. Tegen de tijd dat ik thuis ben is dat al niet meer zo erg. Zonder me al te zeer druk te maken aanschouw ik de stroom water die uit de kapotte wasmachine is gelopen. Ik pak een emmer en een dweil en ga aan het werk. Als David thuis komt en mij op mijn knieën aantreft op de badkamervloer vraagt hij “Kan ik iets doen?”.

“Nee hoor” antwoord ik.