Het was niet eens vreemd

haar weer te zien

die vriendin

die een jaar geleden stierf

(Onverwacht en niet verdiend)

en die nu, leunend

op de bar,

haar wijn bestelde.

Ik bleef een tijdje naar haar kijken

ze lachte om een grapje

dat de barman haar vertelde

ze streek haar haren glad

(Nog steeds het flirten niet verleerd)

en dronk haar wijn

gulzig als altijd…

Toen zag ze mij

even leek het of ze schrok

(had ik hier

niet moeten zijn?)

toen hief ze haar glas

en lachte breed

‘Proost’ riep ze

over de hoofden heen

‘Op het leven…’

Ik had haar niets te vragen

niets kwam er in mij op

niets dan ‘lechajim’

‘Op het leven’

zo proostten wij

zo waren wij gewend

en het was alsof

wij even,

maar vooral zij,

de dood succesvol

had ontkend.