Het was toen hij stopte,
En, twee straten te vroeg,
Parkeerde voor een huis
Waar zij niet woonden
En toen, zo vlak bij thuis
Een tijdlang zoekend 
Door de straten joeg,
Dat zij onmiddellijk wist
Dat het groots verdwalen
Voor altijd was begonnen.
Dat de auto,vanaf nu, 
vaker veel te vroeg zou stoppen
Voordat hij zijn reisdoel 
zou bereiken
hij zwerven zou,
verloren in de tijd,
In uren die niets 
met niets zouden verbinden
Dat de straten die hij kende
Hem, vanaf nu, 
steeds vreemder zouden lijken
En een reden 
voor wanhopig ‘kwijt’
Tot hij tenslotte, langzaamaan, 
ook haar niet meer 
zou kunnen vinden…