“Zou u daar mee willen ophouden !??” . De stem van de kleine man met de bril aan de leestafel in het koffiecafé klinkt tot alsof hij tot het uiterste getergd is. Terwijl hij met een vurige blik langs mij heen naar mijn gesprekspartner, ook zittend aan de leestafel, kijkt voegt hij er luid sissend aan toe “U slaat de hele tijd met uw handen op tafel, zo kan ik mijn krant niet lezen!!”.

Mijn gesprekspartner Cees en ik staken onmiddellijk ons geanimeerde gesprek. We zijn letterlijk met stomheid geslagen. Deze hadden wij niet aan zien komen. Wij kijken naar de kleine man met de bril die zich nu met een rood aangelopen gelaat over zijn krant buigt, zijn rug gespannen, zijn lippen strak. Dan kijken we naar elkaar. We weten niet goed hoe we moeten reageren. Wat lacherig trekken we onze wenkbrauwen op. We zijn op slag vergeten waar we het even daarvoor nog zo geanimeerd over hadden.  

“Ik weet niet meer wat ik aan het vertellen was..” zegt Cees. De verbazing is hoorbaar in zijn stem. Ik zie hoe hij probeert om zijn handen stil op tafel te laten rusten. En hoeveel moeite hem dit kost. Cees is van het grote gesticuleren. Zijn gebarende handen onderstrepen zijn verhalen en benadrukken zijn passie voor waar hij het over heeft.

De kleine man met de bril is niet van de passie. Die is van de krant. De kleine man is van het in alle rust lezen van een krant aan de leestafel van het koffiecafé. Andere bezoekers zijn per definitie storend en boventallig in de wereld die hij om zich heen heeft gecreëerd.

Ik wil eigenlijk tegen de man zeggen dat hij ook thuis zou kunnen gaan zitten waar er geen storende mannen door zijn rust heen praten en op zijn tafel slaan. Ik zou eigenlijk tegen de man willen zeggen dat er ook een andere toon is die gebezigd zou kunnen worden. Een toon die meer doet denken aan een verzoek dan aan een bevel. Ik zou tegen de man willen zeggen dat hij weg moet. Omdat hij een prettig gesprek dat ik had met een plezierig mens, heeft verstoord. Maar ik zeg niets. Ik ben uit het veld geslagen door een kleine man met een grote knuppel. Terwijl er zich een bal van “onaangenaam” nestelt in mijn buik, zwijg ik. Cees heeft ook tijd nodig om te herstellen. We weten echt niet meer waar we het over hadden en in een poging een gesprek -ondanks- te voeren hebben we het voorzichtig over koetjes en het incidentele kalf. We hebben het anders nooit over koe noch kalf, dit onderwerp is noodgedwongen. Cees weet niet wat hij met zijn handen aan moet en heel af en toe heft hij ze toch weer per ongeluk ten hemel waarna ze met een klap op tafel terechtkomen. Onmiddellijk kijkt Cees dan schuldbewust richting de gebogen rug van de kleine man die op zijn beurt boos opzij kijkt.

Cees heeft nooit willen storen, nooit willen lastigvallen. Dat hij dat per ongeluk heeft gedaan en vervolgens te maken kreeg met een agressie die zo ver van hem af staat, haalt al het Cees uit hem. Hij durft niet langer te verhalen. Hij durft niet meer te bewegen. Hij durft niet meer te gebaren. Cees, de man van de grote gebaren en de goede verhalen is door de kleine man getemd.

Als de kleine man een kwartiertje en een katern later afrekent en het koffiecafé verlaat kijken Cees en ik hem na .

“Zo”™ zeg ik als de deur achter hem is dichtgevallen,  “Die is weg. Sla nog eens met je handen op tafel, please?”

Cees glimlacht.

“Maar natuurlijk” zegt hij en laat de leestafel al roffelend op zijn poten trillen.