Ik heb begrepen dat er zoiets bestaat als een bucketlist- een lijst waarop dingen staan die je nog wil doen ‘before you’re going to kick the bucket’. Nu het jeugdige gevoel van onsterfelijkheid langzaamaan plaats begint te maken voor een gevoel van ‘shit, laat ik eens iets gaan doen’, dient ook die bucketlist zich aan. Gelukkig is het aantal dingen dat ik perse nog wil doen voor mijn onafwendbaar verscheiden, te overzien.

“Zou u daar mee willen ophouden !??” . De stem van de kleine man met de bril aan de leestafel in het koffiecafé klinkt tot alsof hij tot het uiterste getergd is. Terwijl hij met een vurige blik langs mij heen naar mijn gesprekspartner, ook zittend aan de leestafel, kijkt voegt hij er luid sissend aan toe “U slaat de hele tijd met uw handen op tafel, zo kan ik mijn krant niet lezen!!”.

Mijn gesprekspartner Cees en ik staken onmiddellijk ons geanimeerde gesprek. We zijn letterlijk met stomheid geslagen. Deze hadden wij niet aan zien komen. Wij kijken naar de kleine man met de bril die zich nu met een rood aangelopen gelaat over zijn krant buigt, zijn rug gespannen, zijn lippen strak. Dan kijken we naar elkaar. We weten niet goed hoe we moeten reageren.