Zaterdagavond, ergens in juni. We zitten aan de houten tafel in de ruime keuken. Een gulle tafel is het, met hapjes en wijn, in drie kleuren. De mensen rond de tafel , waaronder ik, zijn vrienden van elkaar. Onze kinderen zijn vrienden van elkaar, daar begon het mee. We hebben goede gesprekken met grote armgebaren en er wordt gelachen. De humor is, naast de vriendschap tussen onze kinderen, de belangrijkste reden dat wij af en toe, op een zaterdag-of vrijdagavond- net hoe het uitkomt- bij elkaar komen.

Dan doet één van de vrienden een mededeling:

“Jongens” zegt hij en zijn stem dwingt een korte stilte af, “ik heb een Tesla besteld,- een rode, met een zwart dak!” 

Zijn mededeling wordt met gejuich ontvangen. Wij vinden een Tesla fijn. Omdat een Tesla hip is. Mooi om naar te kijken en het schijnt dat hij snel kan accelereren. Waarom wij dat die avond allemaal blijken te weten is mij een raadsel. Maar we weten het wel, allemaal.

Er rust een vloek op het pand op nummer 2 in mijn steeg. Dat kan niet anders. Ik woon hier nu 7 jaar en heb alles wat daar ooit enthousiast begon, in een moordend tempo zien falen. Toen ik hier kwam wonen zat er een bordeel. Dat was ook een van de redenen waarom mijn makelaar hoofdschuddend probeerde mij destijds van de koop af te houden. Toen het pand in 2008 afbrandde vertrok het bordeel naar de overkant van het Spaarne. Het weer opgebouwde pand stond korte tijd leeg en werd toen verhuurd aan een echtpaar (woonetage) en een kinderkapper (winkelruimte op BG). Het koppel begon elkaar al snel de tent uit te slaan. Hij kickbokste er lustig op los en zijn vrouw verdedigde zich op tamelijk adequate wijze want ook zij was kickbokster. De hoekige pittbull terrier bemoeide er zich niet tegen aan, die keek wel uit. Het duurde niet lang voordat het koppel besloot uit elkaar te gaan. De verhuizing ging vlot: de man smeet gewoon de hele huishouding plus hond het raam uit en weg waren ze.