Er rust een vloek op het pand op nummer 2 in mijn steeg. Dat kan niet anders. Ik woon hier nu 7 jaar en heb alles wat daar ooit enthousiast begon, in een moordend tempo zien falen. Toen ik hier kwam wonen zat er een bordeel. Dat was ook een van de redenen waarom mijn makelaar hoofdschuddend probeerde mij destijds van de koop af te houden. Toen het pand in 2008 afbrandde vertrok het bordeel naar de overkant van het Spaarne. Het weer opgebouwde pand stond korte tijd leeg en werd toen verhuurd aan een echtpaar (woonetage) en een kinderkapper (winkelruimte op BG). Het koppel begon elkaar al snel de tent uit te slaan. Hij kickbokste er lustig op los en zijn vrouw verdedigde zich op tamelijk adequate wijze want ook zij was kickbokster. De hoekige pittbull terrier bemoeide er zich niet tegen aan, die keek wel uit. Het duurde niet lang voordat het koppel besloot uit elkaar te gaan. De verhuizing ging vlot: de man smeet gewoon de hele huishouding plus hond het raam uit en weg waren ze.

WERKWEEK

Het geratel van rolkoffers klinkt aan de achterkant van de school. Het is vijf voor zeven.

‘Breng jij me morgen weg?’ vroeg Milan gister.

‘Als jij dat wil’ antwoord ik.

Iets in mij is gevleid dat hij dat wil. Iets anders in mij denkt dat het wel heel vroeg is. Ik zie dat Milan twijfelt. Hij gaat appen. Naar zijn vrienden. Om te vragen of zijn vrienden ook worden weggebracht door hun ouders.