In een poging om het moment van naar bed gaan nog wat uit te stellen heeft David besloten dat hij de documentaire waar ik naar zit te kijken eindeloos interessant vindt.  Het is een documentaire die gaat over het Israël na de moord op Rabin gezien door de ogen van oud geheime dienst medewerkers. Zij vertellen hoe zij de vijand hebben aangepakt. Als er tijdens een verhaal over de listig uitgevoerde liquidatie van een Palestijnse terrorist een glimlach verschijnt om de lippen van de agenten, lijkt David ineens echt geïnteresseerd.

“Mam, ze lachen”, zegt hij verontwaardigd en gaat rechtop zitten.

Vorige week moest ik naar Amsterdam. Ik sprak af met mijn reisgenote dat ik haar op het perron zou treffen. Bij aankomst van de trein koos zij bewust en resoluut voor een plek in de stiltecoupé. Wij namen plaats tegenover een wat morsige snordrager met een boek. De trein was nog niet vertrokken, de passagiers stroomden binnen en uiteraard gaat zulks niet geruisloos. Toen ik iets wilde zeggen tegen mijn reisgenote werd ik na twee woorden onderbroken door de man tegenover ons. “SSSSTTTTT” siste hij en wees daarbij op het raam waar op stond dat het hier een stiltecoupé was. Ik kan heel slecht tegen sissende mensen en daarbij vond ik dat de stilte pas inging wanneer de trein zich in beweging zou zetten. Toegegeven: ik bedacht een spelregel die mij goed uitkwam maar toch. Bij het in- en uitstappen was het onzin stilte te bedingen, vond ik.  

“Ach meneer kom,” zei ik dan ook “we zijn nog niet eens vertrokken, wacht u nog heel even met sissen”.