Zaterdagavond, ergens in juni. We zitten aan de houten tafel in de ruime keuken. Een gulle tafel is het, met hapjes en wijn, in drie kleuren. De mensen rond de tafel , waaronder ik, zijn vrienden van elkaar. Onze kinderen zijn vrienden van elkaar, daar begon het mee. We hebben goede gesprekken met grote armgebaren en er wordt gelachen. De humor is, naast de vriendschap tussen onze kinderen, de belangrijkste reden dat wij af en toe, op een zaterdag-of vrijdagavond- net hoe het uitkomt- bij elkaar komen.

Dan doet één van de vrienden een mededeling:

“Jongens” zegt hij en zijn stem dwingt een korte stilte af, “ik heb een Tesla besteld,- een rode, met een zwart dak!” 

Zijn mededeling wordt met gejuich ontvangen. Wij vinden een Tesla fijn. Omdat een Tesla hip is. Mooi om naar te kijken en het schijnt dat hij snel kan accelereren. Waarom wij dat die avond allemaal blijken te weten is mij een raadsel. Maar we weten het wel, allemaal.

Bij de soepschappen in de Albert Heijn staan twee mensen op leeftijd. Zij is wat kleiner dan hij en draagt een te grote winterjas waarin zij grotendeels verdwijnt. Haar kleine hoofd met het korte grijze haar en de strenge bril steekt bijna körperfremd uit boven de ruime bontkraag van haar parka. Zij staat druk te gebaren, ze lijkt boos. Hij staat zwijgend tegenover haar met een pakje kipnoodles in zijn hand.

Hoewel de gebaren anders doen vermoeden heerst er stilte rondom de twee. De vrouw uit af en toe een klank maar tot een woord komt het niet. Zij is doofstom.

“Zou u daar mee willen ophouden !??” . De stem van de kleine man met de bril aan de leestafel in het koffiecafé klinkt tot alsof hij tot het uiterste getergd is. Terwijl hij met een vurige blik langs mij heen naar mijn gesprekspartner, ook zittend aan de leestafel, kijkt voegt hij er luid sissend aan toe “U slaat de hele tijd met uw handen op tafel, zo kan ik mijn krant niet lezen!!”.

Mijn gesprekspartner Cees en ik staken onmiddellijk ons geanimeerde gesprek. We zijn letterlijk met stomheid geslagen. Deze hadden wij niet aan zien komen. Wij kijken naar de kleine man met de bril die zich nu met een rood aangelopen gelaat over zijn krant buigt, zijn rug gespannen, zijn lippen strak. Dan kijken we naar elkaar. We weten niet goed hoe we moeten reageren.

In een poging om het moment van naar bed gaan nog wat uit te stellen heeft David besloten dat hij de documentaire waar ik naar zit te kijken eindeloos interessant vindt.  Het is een documentaire die gaat over het Israël na de moord op Rabin gezien door de ogen van oud geheime dienst medewerkers. Zij vertellen hoe zij de vijand hebben aangepakt. Als er tijdens een verhaal over de listig uitgevoerde liquidatie van een Palestijnse terrorist een glimlach verschijnt om de lippen van de agenten, lijkt David ineens echt geïnteresseerd.

“Mam, ze lachen”, zegt hij verontwaardigd en gaat rechtop zitten.

Milan heeft een extreem hoog voorhoofd. Mij was het nog niet opgevallen maar volgens Milan is dat omdat ik zijn moeder ben en niet objectief naar hem kan kijken. Zijn klasgenootjes is het daarentegen wel degelijk opgevallen namelijk. En hun oordeel is momenteel doorslaggevend voor het beeld dat de zoon van zichzelf heeft. Vandaag maakte Milan voor het eerst een opmerking tegen mij over zijn afwijkende verschijning.

“Ik heb een extreem hoog voorhoofd” zegt hij terwijl hij bij mij achterop de fiets zit op weg naar huis.

“Ik ben dol op hoge voorhoofden” zeg ik. Het blijft stil achter mij. Op een diepe zucht na. Ik rijd de stoep op en stap van mijn fiets.

“Laat eens even kijken” zei ik en strijk het haar uit zijn gezicht.

“Mam! Doe normaal!” sputtert hij tegen, ondertussen om zich heen loerend naar eventuele klasgenootjes die zomaar eens langs deze genante vertoning zouden kunnen fietsen.

“Je hebt een prachtig voorhoofd” zeg ik, geheel naar waarheid.

“Ik wist dat je dat zou zeggen” zegt hij,

Er rust een vloek op het pand op nummer 2 in mijn steeg. Dat kan niet anders. Ik woon hier nu 7 jaar en heb alles wat daar ooit enthousiast begon, in een moordend tempo zien falen. Toen ik hier kwam wonen zat er een bordeel. Dat was ook een van de redenen waarom mijn makelaar hoofdschuddend probeerde mij destijds van de koop af te houden. Toen het pand in 2008 afbrandde vertrok het bordeel naar de overkant van het Spaarne. Het weer opgebouwde pand stond korte tijd leeg en werd toen verhuurd aan een echtpaar (woonetage) en een kinderkapper (winkelruimte op BG). Het koppel begon elkaar al snel de tent uit te slaan. Hij kickbokste er lustig op los en zijn vrouw verdedigde zich op tamelijk adequate wijze want ook zij was kickbokster. De hoekige pittbull terrier bemoeide er zich niet tegen aan, die keek wel uit. Het duurde niet lang voordat het koppel besloot uit elkaar te gaan. De verhuizing ging vlot: de man smeet gewoon de hele huishouding plus hond het raam uit en weg waren ze.

Ik hoorde vandaag iemand vertellen wat hij zo leuk vindt aan kunst. Hij zei : “kunst is een kwestie van smaak. Wat ik mooi vind, vind jij misschien heel lelijk en andersom. En dat mag gewoon, je mag vinden wat je wil van kunst”.

Nu mag je in Nederland overal wat van vinden en dat vind ik dan weer heel leuk van Nederland. Ik mag een koning leuk vinden, of stom of overbodig. Ik mag een God leuk vinden, of stom of overbodig. Ik mag Rutte leuk vinden, Samsom, Teeven of Bussemaker. Ik mag ze allemaal ook stom vinden, of een paar. Er zijn geen objectieve criteria toe te passen op zaken als smaak, politiek of religie. We vinden namelijk allemaal iets en allemaal iets anders. Dat is leuk. Maar zelfs de basisvraag of iets goed of kwaad is, is niet objectief te beantwoorden. En dat vind ik dan weer jammer.

Ik werd vanmorgen geconfronteerd

Het is bijna half tien in de ochtend. Ik ben aan het werk op mijn kantoor als er zachtjes wordt aangeklopt. ‘Binnen!’, zeg ik. Er komt niemand binnen. Weer wordt er aangeklopt, wat luider nu. Ik roep: ‘Ja?’ , maar er komt geen antwoord. Ik loop naar de deur en open hem. Er staat niemand voor de deur. Dan hoor ik een klein stemmetje:

‘Hey pssssstt, hier ben ik – hier beneden..’

Ik kijk naar beneden en daar staat een kabouter. Niet groter dan een flinke eekhoorn, groen mutsje op zijn hoofd. Hij leunt op twee pietepeuterige krukjes. Zijn rechtervoetje zit in het gips. Paars gips.