Het is bijna half tien in de ochtend. Ik ben aan het werk op mijn kantoor als er zachtjes wordt aangeklopt. ‘Binnen!’, zeg ik. Er komt niemand binnen. Weer wordt er aangeklopt, wat luider nu. Ik roep: ‘Ja?’ , maar er komt geen antwoord. Ik loop naar de deur en open hem. Er staat niemand voor de deur. Dan hoor ik een klein stemmetje:

‘Hey pssssstt, hier ben ik – hier beneden..’

Ik kijk naar beneden en daar staat een kabouter. Niet groter dan een flinke eekhoorn, groen mutsje op zijn hoofd. Hij leunt op twee pietepeuterige krukjes. Zijn rechtervoetje zit in het gips. Paars gips.

‘Mag ik binnenkomen?’ vraagt hij, terwijl hij alvast zijn krukjes vooruitsteekt over mijn drempel. Hij zet zich af met zijn linkervoetje en met een klein sprongetje staat hij in mijn kantoor.

‘Je zult wel denken; een kabouter.’ zegt hij. ‘Kun je me optillen? Ik wil graag op tafel..’

Ik til hem op, zijn krukjes houdt hij vast.

‘Zo! Hèhè, daar zit ik dan’ zegt hij. Hij legt zijn krukjes naast zich neer en maakt het zich gemakkelijk. Hij strekt zijn linkerbeentje, zijn rechterbeentje tilt hij op en legt hij voorzichtig neer. Hij schurkt wat met zijn ruggetje tegen mijn bakje met hyacinten totdat hij lekker zit.

‘hèhè’, zucht hij nog een keer.

‘Wat is er met je voet?’ vraag ik hem.

‘Bedrijfsongeval’ zegt hij ‘iets met vallende eikels, ik moet nog zes weken in het gips, mooie kleur hè?’ zegt hij en wijst op zijn paarsomzwachtelde gipsvoetje.

‘Heel mooi’, zeg ik.

‘Ik zal me even voorstellen’ zegt hij, terwijl hij zwaaiend zijn handje omhoog steekt, ‘ik ben Balthazar. Ik ben gekomen om je af te leiden, het is vandaar dat ik hier ben’.

‘Ahá’ zeg ik.

Met een schuin hoofd kijkt hij mij aan, zijn ogen een beetje toegeknepen. ‘Dat vind je niet raar; een kabouter die is gekomen om je af te leiden?’.

‘Neuh’, antwoord ik.

‘Dus je gaat niet proberen om me weg te krijgen?’ vraagt hij.

‘Neuh’, antwoord ik.

Balthazar kijkt een beetje beteuterd. ‘Ik kan namelijk heel goed “”alsmaar terugkomen”” als ik er uit word gezet. Maar dat ga je dus niet doen?’ vraagt hij. Hij klinkt een beetje teleurgesteld.

‘Neuh’, antwoord ik.

‘Okay dan, ga dan maar aan het werk’ zegt hij terwijl hij zijn mutsje afzet en mij uitdagend aankijkt.

Ik kijk alleen nog maar naar mijn toetsenbord wanneer Balthazar al met een van zijn krukjes op het bakje met hyacinten begint te slaan. Ik kijk naar hem en hij stopt. Grijnzend kijkt hij mij aan.

‘Irritant hè’, zegt hij ‘en het wordt nog veel erger’.

Ik kijk weer naar mijn toetsenbord. Onmiddellijk pakt Balthazar ook het tweede krukje en met twee krukjes tegelijk slaat hij nu keihard op het bakje met hyacinten. Hij stopt als ik naar hem kijk.

Als ik weer naar mijn toetsenbord kijk trekt Balthazar zich op aan een hyacint en begint aarde naar me te gooien. Hij lacht nu hardop.

‘Houden we dit?’ vraag ik.

‘Ja’ zegt hij proestend ‘dit houden we..’

Balthazar houdt woord. Hij is inmiddels in mijn beker met koffie geklommen om vervolgens druipend over mijn aantekeningen te gaan huppelen, hij schommelde in mijn lampenslinger, stak een potlood in mijn oog..

Terwijl ik dit schrijf ligt hij onder mijn rechtervoet. Hij piept en zwaait woedend met zijn armpjes. Hij mag zo weer los.

Nu ongeveer.