Mijn oude oom

Is zijn leven vergeten

Hij weet niet meer

Waar hij ooit woonde,

En welke landen

Hij bezocht

Of hoe zijn zonen heten

Mijn oude oom

Hij weet niet meer

Dat hij een vrouw had,

En dat hij meer van haar hield

Dan van het leven zelf

Hoe wreed dat hij vergat

Wat liefde is

Maar ziet hij

blauwe veulens,

Het korenveld

met kraaien,

Rietveld’s zwarte lijnen

Of het ontbijten

In het gras

Dan is daar plotseling

in zijn vale, grijze ogen

De herkenning

En zien ook wij

heel even maar,

De man terug

die hij was